sił), niby 'pokłon' innych Słowian, czkać, czknąć, cz

sił), niby 'pokłon' pozostałych Słowian, czkać, czknąć, czkawka, patrz i uczta (*biesiada', por. cześć w temźe szczkać. znaczeniu), a z tych poszły czasow­ Człapać, człapak, p. szłapać, szłaniki: poczcie, uczcić\- przymiotniki:pak. poczciwy (pisany w 16. i 17. w. pot- Człon, członek, członkować; pra­ ściwy, podciwy), i uczciwy, a z przy­słowo; cerk. człan, obok czlén, czes. rostkiem -liwy, obok -iwy, pocz- człen obok czlanek i czlenek; pier­ liwy, itezliwy (niegdyś ogólne, póź­ wotnie *keł-n, *czełn, czołn, z czego niej mazowieckie; wyszydzano ich czlèn i człon, człan prawidłowo; *pocliwe paniątecka* i »ucliwe* p. kolano. juź w 17. wieku). Czostka u Skargi członki i partie ciała. Imien­ w miejsce czestka, jak wioska zum. nictwo »fizjologiczne* aryjskie jest wieska, skoro -ie- półgłoskowe nie szczególnie obfite; strzelec i pasterz przeistacza się w -io-. rozbierali zwierzynę, a w ofiarach CZelllja, czeszuja, 'łuska', od ludzkich, spożywaniu wrogów (np. czesać; rus. czeszuja. ich serca, aby wcielić w siebie ich Czepiec i czupieć, o 'przycup­ siłę), doznano tożsamości członków nięciu' (cup- mazowieckie, w miejsce i wnętrzności; tylko do żołądka % % c człowiek — czmiel 79 Arjowle nie dotarli. Imiennictwo (człowiek niby 'potomka', czy 'sługa', wyszło od zwierząt, więc nie roz­ ponieważ te 2 zwroty stale spływały,, różnia np. palców u ręki od palców 'czeladny' familji, 'członek czela­ u nogi; nietylko ramiona, serce, dzi'), skoro niema u Słowian śladu po­ nogi, język, zęby, oko, ucho, nos itd., dobnego znaczenia; słow. wiek zna­ ale śledziona, wątroba i i . mają czy tylko 'siłę' ( = lit. wailcas, prus. już nazwy aryjskie, chociaż postaci waiks, dodatkowo 'sługa', 'pachoł'), więc tych samych nazw bywają nieraz i w tem złożeniu, wyłącznie słobardzo odmienne. niedociągnięcie mimo wszystko na­ wianskiem, ; znaczy: 'siła zwy aryjskiej dla ręki, palców i i.; czeladna'. Gdy z konieczną prze­ zaledwie litwo-słowiańska doba wy­ stawką (człowiek z *czołwiek, a to robiła nazwy dla nich, i dla z *czetìviek, ponieważ juź w prasłowiań­ pozostałych partie ciała, p. dłoń, łokieć, skiem e w podobnem otoczeniu pięta, rzyć itd. Do tego pierwot­ w o przechodzi, por. człon, złób, nego bogactwa później juź mało z czełn-, zełb-) związek z czeladzią co przybyło; najwięcej chyba przy się zerwał, mogło tera prościej uogól­ oznaczaniu palców, gdzie mimo wszystko nić się znaczenie złożenia. juź każdy język z własnych zaso­ Czmiel, pisane i trzmiel, a od­ bów sam czerpał; u nas np. nazwy: mieniane i w przmiel, z pierwot­